– Må ein døy for å komme til helvete?

Ho snudde seg, og såg på han. Blå auge, svart hår, raude lepper. Som snøkvit, berre med eit maskulint uttrykk og todagarsskjegg. Litt sliten, kanskje, etter ein laurdag ute og ein sundag på sofaen med filmar om englar og demonar.

Sliten av ho?

– Eg forstår at du er lei av meg. Eg hadde ikkje orka meg, eg heller.
– Hald kjeft, da. Nå er du teit.

Ekkelt. Ho var heilt sikker på at ein kunne sjå det utanpå, og han som var så nære, han kunne sikker kjenne det, til og med. Det var jo utanpå huda, som eit lag av tynn, usynleg styggedom ein aldri kunne skrubbe vekk. Vart han ikkje lei av det? Kunne han ikkje sjå det? Visste han ikkje?

Teite tankane. Dumme. Men dei kom snikande, akkurat no når det verkeleg ikkje passa. Ikkje no, ikkje med han som var så fin, så roleg, så trygg.

Ho ville han skulle vite, men det var dei orda ho aldri kunne sei. Hemmelege. Ufyselege. Som eit svart hol som saug alt inn i seg.

Varme hender, vandrande, stoppa akkurat der det usynlege laget av styggedom var tjukkast. Kunne han ikkje kjenne at det var oppbrukt? Sjølv under pledd og gjennom kleda, kunne han ikkje kjenne det? At nokon hadde vore der før? Uinvitert. Og kvifor, når han var så varm, kunne ho ikkje kjenne det meir enn akkurat på overflata?

Ryggen mot han på sofaen, pledd over, men likevel så forferdeleg kaldt. Huda hennar var brennande varm, men inni var det kaldt, og inni hovudet sitt hadde ho eit bilete av lunger med rimfrost. For det var slikt det kjentes, ihelfrosen på innsida.

Pust. Inn. Ut. Kvifor var lufta så tjukk og umogeleg å ha med å gjere? Kvifor kjentes brystet plutseleg så stramt? Kvifor kjentes hovudet ut som hundre kilo med svevande luftballongar? Kvifor kjente ho at auga vart så våte?

Ikkje no! Berre ikkje no, saman med han. Ein annan gong, men ikkje no. Ikkje i kveld! Ikkje når han kunne sjå det. Pust. Inn. Ut. Ein gong til. Roleg. Inn. Ut. Enda ein gong. Late som ingenting.

Strigråt. Gjespa etter luft. Kvifor prikka det slik i huda i andletet? Kvifor kjentes armane lamma ut? Kvifor så vondt i hjartet, før det kjentes som det stoppa heilt?

Pust.

– Kva er det som skjer med deg?

Ikkje hjarteinfarkt. Ikkje hjerneslag. Ikkje noko fysisk, ikkje farleg. Men det var vanskeleg å svare når ho ikkje kunne puste. Når ho var på veg inn i eit mørke han ikkje eingong visste om, korleis kunne ho sei det?

Pust. Inn. Ut. Roleg.

Ein gong til.

Følelse i armane. Luft i lungene.

Pust. Inn. Ut. Roleg. Slutt å grine.

– Unnskyld.

Det var jo ikkje meininga å gjere noko slikt her. Ikkje i kveld. Ikkje med han. Men armane var fortsatt rundt ho. Var han ikkje skremt? Vart han ikkje fråstøytt av slike påfunn?

– Unnskyld.
– Hysj. Det går bra.
– Eg veit ikkje kvifor eg skape meg slik.
– Du skaper deg ikkje. Det går bra. Eg er her.
– Det var ikkje meininga.
– Det gjer ingenting.

Varmen breidde seg litt frå huda og innover. Rimfrost i lungene smelta. Våte kjakar vart tørka med eit erme. Skam, for å ha gjort noko så utruleg dumt. For no var han sikkert iallfall lei av ho.

– Ein må ikkje døy for å komme til helvete. Du var der nett no.
– Nei.
– Ikkje? Kva er helvete då?
– Helvete er kvalmt. Og tusen gongar dette.
– Du treng ikkje fortelje om det, men du kan om du vil.
– Nei, eg kan ikkje det.

Stillheit. Berre varm pust i nakken og hender som bevega seg opp og ned armane hennar, som om han visste ho kunne trenge varmen.

Pust. Inn. Ut. Roleg.

Ho snudde hovudet sitt og såg på han igjen. Han var roleg, men såg fortsatt sliten ut. Ikkje sint, ikkje oppgitt, berre sliten og roleg. Var han ikkje skremd? Av ho? Var han ikkje skremd av ho?

– Eg forstår om du ikkje vil ha meg her no.
– Kvifor i allverda skulle eg ikkje det?

Var det ikkje openbart? Visste han ikkje at andre vart livredde for så mykje mindre? Ho la hovudet litt på skakke og såg på han gjennom nesten samanklemte auge.

– Om eg myse kan eg sjå vengjene dine.