Siden noen spurte etter dette, på denne måten her: “kan ikke du skrive noe sukkersøtt på nynorsk om gutt og jente som er forelska?”. Og siden jeg er så snill med liksomsøstre på twitter. Og fordi jeg gjør dette på ti minutter på bestilling, så blir det akkurat som det blir. Og sånn som dette er det kanskje å være nitten og forelsket på matnat? Hvem vet…

Ikke klag! Takk.

–

Å sove saman, for fyrste gong, i eit kollektiv i Ivar Aasens gate. I skittent sengetøy og mellom notatar, klesvask og brukte koppar og fat som ein aldri bar tilbake til kjøkkenet. Å vere berre seg sjølv i mørket, utan klede på, men berre med dyne over og spenning i mellom. Å ikkje få sove heile natta, fordi han er så fin at det nesten ikkje går an.

Førelesning, kvart over åtte på ein tysdags morgon. Lineær algebra og rykande varme kaffikoppar i kalde nevar. Ei skulder å lene seg på, midt mellom matriser og eigenverdiar. Han lukta av den parfymen ho kjøpte til han til jul, og av sjampo, den billege frå Rema. Den beste lukta i verda.

-Eg er så trøytt.
-Sov du ikkje i natt?
-Nei.
-Ikkje eg heller.

Kalde hender, varme smil. Notatblokk utan ein einaste strek eller eit einaste tall, fordi ho vart så opptatt av å holde han i handa under bordet. Fordi ho vart så opptatt av å ha han ved siden av seg at  ho held på sprenge inni seg. Fordi han er så fin at det nesten er vondt.

-Du har så stygg skrift.
-Ja. Vil du skrive av?
-Kanskje seinare.

For akkurat no vart ho opptatt av å sjå på han, ikkje på notatane.

–

See what I did there with the Ivar Aasens gate and all? Clever, yes? Den er på Høyden. True story. Eigenvalue er en lineær algebra-greie. Dette var litt forhastet.

Det var sånn at Ingri skyldte meg én øl. Jeg drakk mye, mye mer enn det. Dessuten fikk jeg kake. Så, frem til jeg får kjøpt neste runde, se på dette som en slags avbetaling.

–

Panikken breidde seg, pulsen steig, føtene sprang fortare enn trommestikke. Angst. Slik at pusten vart hemma, slik at kroppen vart nummen. Angst for å døy. Å måtte springe fortare og fortare. Jaga. Blodsmak i munnen. Kjensla av lange kalde fingrar rundt halsen og naken hud mot våt asfalt. Kalde gufs av fortidas løyndomar.

-Shhh, det er berre ein mardraum. Det er ikkje verkeleg.
Sterke armar rundt kroppen, forsiktig risting, varme ord pusta mot nakken. Dyne og ein kjærast rundt kroppen, istaden for gatelys, kalde vegar og regn.
-Det er verkeleg inni meg, sjølv om du ikkje kan sjå det.

Stillheit. Berre lyden av anding og sterke armar rundt brøstet, varme nevar og fingrar som fletta seg saman. Ikkje noko røyrsle, berre lunger som vert fylte av luft og så tømde igjen. Berre ei hand som flytta ei anna nærare eit bankande hjarte under kladsveitt hud. Fordi nokre gongar treng ein ikkje meir enn akkurat det, sjølv om ein treng alt.

-Kan du elske meg, trur du?
Varme ord kviskra mot nakken, mjuke lepper sakte mot huden over pulsåra, sånne merkelege ord.
-Det er det eg gjer akkurat no. Kan du ikkje kjenne det?

Sterke armar så sterkt rundt brystkassa at lungene vert klemd nesten flate. Nasen flattrykt mot gropa der nakke vert rygg, varm anding mot klam hud.